Οχιά: Αν η φύση μιλούσε

Τον δρόμο μου παίρνω, πρωί για την δουλειά
ωραία μέρα έχει, μα λίγη έχω ώρα
στο χέρι μια φέτα, καφέ μια γουλιά
κλείνω την μουσική και φεύγω τώρα

Κοιτώ στην είσοδο, όλα τα ''γράμματα'' θέλουν λεφτά
την πόρτα ανοίγω να μην νευριάσω
λέω ένα, δεν πάτε να κάνετε και εσείς μια δουλειά ;
και τρέχω το λεωφορείο να φτάσω

Κόβω ταχύτητα έχει ήδη ξεκινήσει
ο κόσμος δεν χάθηκε θα ρθεί άλλο μετά
στην στάση που φτάνω παρατηρώ όποια φύση
έχει επιβιώσει μέσα στα μπετά

Παντού βλέπω αναψυκτικών κουτάκια
οι δήμοι δεν νοιάζονται ούτε για αυτά στους κάδους
εκεί έχει δέντρα που κάποτε σκαρφάλωναν παιδάκια
σύριγγες, προφυλακτικά, μα όχι συνείδηση λάθους

Άραγε αν η φύση μιλούσε
τι περιγραφή θα έδινε στην αστυνομία
για κάθε ένα που πάνω την ασελγούσε
και μετά την έφτυνε από αηδία

Λίγο πιο πέρα, αλγινή εικόνα
πεταμένα φυλλάδια υποψηφίου δημάρχου
κατάντια η Ιστορία αυτού του αιώνα
σαν τις σύριγγες σε κάθε γωνιά του πάρκου

πέντε βήματα, δίπλα νεκρό είναι ένα γατί
είχε χορτάσει και αυτό καλοσύνη
ένα μπολ με νερό, ενοχλεί την οικοδομή
όλοι φιλόζωοι με πολύ κοντή μνήμη

Το λεωφορείο έρχεται, τις σκέψεις μου μαζεύω
τις κρατώ να διορθώσω, ότι με ενοχλεί
κοιτάζω τα δέντρα, λίγες εικόνες ακόμη κλέβω
μες τα σκουπίδια να δίνουν, στην γειτονιά πνοή

Άραγε αν η φύση μπορούσε,
θα εκδικούνταν με μανία
για κάθε έναν που πάνω της ασελγούσε
και μετά την έφτυνε με αηδία