Τρένα σκουριάζουν στον σταθμό,
κάποτε είχαν ταυτότητα, κάπου είχαν αριθμό
κείτονται σε ευθεία και ο χρόνος τα λιώνει.
Εκτεθειμένα στα πάντα, μέσα στο πουθενά
δίπλα νεκρές ράγες, σαπίζουν σε σχηματισμένα βουνά
Έτσι τα φερε η μοίρα, το ταξίδι μαζί να τελειώνει.
Κόπο δεν θέλει πολύ, να λειτουργήσουν πάλι
μα νέα φέρανε, για να μην τα έχουνε ανάγκη μεγάλη
και βανδαλίζονται βάναυσα, ώσπου να πουν ένα αντίο.
Ω τι θάνατος, να πεθαίνεις κάθε μέρα,
αυτά που δάμαζαν με ορμή τον αέρα,
όρθια να αποδημούν με αβίωτο βίο.
κάποτε είχαν ταυτότητα, κάπου είχαν αριθμό
κείτονται σε ευθεία και ο χρόνος τα λιώνει.
Εκτεθειμένα στα πάντα, μέσα στο πουθενά
δίπλα νεκρές ράγες, σαπίζουν σε σχηματισμένα βουνά
Έτσι τα φερε η μοίρα, το ταξίδι μαζί να τελειώνει.
Κόπο δεν θέλει πολύ, να λειτουργήσουν πάλι
μα νέα φέρανε, για να μην τα έχουνε ανάγκη μεγάλη
και βανδαλίζονται βάναυσα, ώσπου να πουν ένα αντίο.
Ω τι θάνατος, να πεθαίνεις κάθε μέρα,
αυτά που δάμαζαν με ορμή τον αέρα,
όρθια να αποδημούν με αβίωτο βίο.
Για την
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου