Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Ανακαλύπτοντας ξανά το σεικερ



Τελικά είναι λίγο περίεργο πως ο άνθρωπος έχει τόσες δυνατότητες προσαρμογής. Όχι όλοι βέβαια αλλά πολλοί σίγουρα. Μιλώντας με μια φίλη μου την Δόμνα αναρωτιόμουν το τι κάναμε με τα χρήματα που βγάζαμε στις καλές εποχές. Εκείνη με το λογιστικό της μυαλό (πράγμα που θαυμάζω σε γυναίκες και αναφέρομαι στο μυαλό και όχι στο επάγγελμα) μου απάντησε λακωνικά (άλλο θαυμαστό) και αφοπλιστικά «Τεμπελιές». Ας με συγχωρέσει που αναφέρω το όνομα της αλλά δεν μπορώ με την δυνατότητα που έχω να μην δώσω βήμα και σήμανση σε μια τόσο προχωρημένη για τους χαλεπούς καιρούς μας σκέψη. Βέβαια το ελάττωμα μου που είναι η τσιγκουνιά (και όχι η φιλαργυρία) βοηθά να έχω τεντωμένα τα αυτιά μου σε ιδέες που εξασφαλίζουν την καλύτερη ποιότητα ζωής με την μικρότερο δυνατή σπατάλη. Βέβαια αυτό δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται τον τρόπο σκέψης που είναι τόσο πρωτόγονος ώστε στις μέρες μας να θεωρείται εξελιγμένος. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι προϊόν μιας καιροσκοπικής σκέψης που εξελίσσεται στον χρόνο (αλλιώς θα ήμασταν χιμπατζήδες).
Βάζοντας την ιδέα στο μυαλό μου την συνδύασα με την δουλειά που προσπαθώ να κάνω. Ασχολήθηκα με την ξυλουργική (και όχι με την επιπλοποιία) γιατί μπορώ να δουλεύω με τα σκουπίδια των συμπολιτών μου μετατρέποντας σε θησαυρό άχρηστα για τους άλλους πράγματα (μέχρι να καθιερωθεί νόμος για την λαθραία ανακύκλωση). Ποτέ δεν ζήλεψα την δουλειά γραφείου (και όποτε χρειάστηκε να την κάνω την θεωρούσα άθλια). Η ζωή άλλωστε σου δίνει δύο μόνο δρόμους. Αυτόν της δημιουργίας και τον άλλον του βολέματος. Ένας γάμος, για παράδειγμα, είναι κάτι βολικό αλλά μια θυελλώδης σχέση είναι η αρχή για να πετύχεις το μέγιστο για την προσωπικότητα σου. Οπότε το δεύτερο έχει και ημερομηνία λήξης ώστε να φτιάξεις το δημιούργημα σου αποκομίζοντας και από τα κέρδη και από τις απώλειες. Το ίδιο ισχύει και με την οικονομία. Το σύστημα που ζούμε, η κεφαλαιοκρατία είναι κάτι τόσο βάρβαρο που ή το ανατρέπεις ή ζεις ξέροντας τον κίνδυνο. Αν πας να φτιάξεις «σοσιαλιστικές» νησίδες για τη πάρτη σου το μόνο που θα καταφέρεις είναι να πάθεις ότι οι καθηγητές και οι λοιποί δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνουν τις αμαρτίες τους. Άλλωστε το περιθώριο θέλει ζόρι και κουπί και δεν νομίζω ότι αν είσαι ο λαπάς που πιστεύεις ότι σου χρωστάει η κοινωνία επειδή σου έδωσαν μια κόλα Α4 που λέγεται πτυχίο θα πετύχεις τίποτα. Είναι γνωστό πως τα πενήντα μέτρα πεζοπορία στην χώρα μας θεωρείται μαραθώνιος. Άρα ο ανορθόδοξος πόλεμος που καλείται επανάσταση μάλλον θ’ αργήσει.
Σήμερα που μου τελείωσαν οι μπαταρίες του αναδευτήρα (και δεν έχω χρήματα ν’ αγοράσω άλλες) ανακάλυψα ξανά το σέϊκερ. Ήταν θαμμένο στα ντουλάπια της κουζίνας μου και με περίμενε. Έφτιαξα τον καφέ μου με τον παλιό καλό τρόπο και κατάλαβα τα βασικά. Η χώρα που ζούμε έχει λιτότητα από το 1922 κα μετά. Απλά στις μέρες μας είναι εξαντλητική και αυτό είναι δικιά μας καθαρά ευθύνη. Βλέπετε πηγαίνοντας σε συγκεντρώσεις συμμαθητών μου από το γυμνάσιο προσδιόρισα ξανά την έννοια του γυφτομπαρόκ που είχαν όλοι αυτοί που ζούνε από τον κρατικό κορβανά με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Ξεχώρισα το λοιπόν όσους δεν ζούνε στην πλατωνική σπηλιά του Νότη και της Άντζελας και άρχισα να τους μελετάω. Αν εξαιρέσουμε αυτούς που φοβούνται τον ίσκιο τους, και βέβαια είναι κατανοητό μιας και το πιο δυνατό συναίσθημα είναι ο φόβος, ανακάλυψα πραγματικά διαμάντια. Όχι γιατί έχουν κάτι το ιδιαίτερο αλλά γιατί ξέρουν να διαχειρίζονται καταστάσεις που εγώ δεν μπορούσα να διαχειριστώ λόγο προσωπικών προβλημάτων. Αλλά τα ζητήματα που προκύπτουν στην κοινωνία μας τα έχουν αναλύσει τόσο ο Μαρξ όσο και ο Φρόιντ. Και επειδή ποτέ δεν είχα ψυχολογικά τότε μπορώ να δω την οικονομική σκοπιά των πραγμάτων. Η ζωή που ζούμε όλη μας κάνει την κόλαση του Δάντη να μοιάζει με προσκοπικές ασκήσεις ετοιμότητας. Και ας το πάρουμε λίγο από την αρχή.
Όλα ξεκινάν από την δομή της παιδείας που έχουμε. Ο ανταγωνισμός καλλιεργείται μέσα στα σχολεία άρδην και έναντι της συντροφικότητας που τιμωρείται (γι αυτό και τους «δασκάλους» τους θεωρώ δυνάμεις καταστολής χειρότερες από τα ΕΚΑΜ). Οι εκπαιδευτικοί μας που είχαν μέχρι τώρα το Σοβιέτ τους μέσα στον καπιταλισμό και στην δημιουργική τους μιζέρια στην ουσία επιβραβεύουν τον «παπαγάλο» μαθητή (τηρώντας πάντα την αρχή του όσοι χρειάζονται) και γενικά οδηγούν στην βαθμοθηρία (στο πολιτιστικό ΙΕΚ μάλιστα που πήγα επιβράβευαν και τον πιο ανεύθυνο). Έτσι φτιάχνουν μια ανταγωνιστική κοινωνία που σαν άγιο δισκοπότηρο έχει την καρέκλα. Η οικογένεια από την άλλη θέλει ένα καλό μέλλον για τα παιδιά της για να μην τραβήξουν τα ίδια (και όχι βέβαια να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας της δικής τους ζωής σαν εργάτες, άλλωστε απεργία για συνθήκες εργασίας έχει να γίνει στην Ελλάδα από την πρωτομαγιά του 36) θέλοντας να αναπαράγουν καρεκλοκένταυρους που να μην πιάνουν τα χέρια τους κάτι βαρύτερο από στυλό. Οι καλλιτέχνες στην χώρα μας επίσης που πρέπει να είναι η κόλλα που δένει την κοινωνία με την αισθητική επιδίδονται στο αντί να παράγουν πολιτισμό να βλέπουν τα πνευματικά δικαιώματα και τα ποσοστά από την διατιμημένη τέχνη τους. Οι επιχειρηματίες που είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι νοιάζονται για το πόσα θα πληρώσουν (σημείωση, καλά να πάθουν όσοι μετανάστευσαν σε Βαλκανικές χώρες και τώρα χρεοκοπούν μιας και η βλακεία επιτέλους τιμωρείται) θαρρείς και δεν βγάζουν λεφτά από την δουλειά των άλλων. οι τεχνίτες κοιτάνε με την πρώτη ευκαιρία να γίνουν έμποροι δηλαδή να πέσουν σε δείκτη νοημοσύνης (παράδειγμα οι επιπλοποιοί που δούλευαν με μελαμίνη και μετά από τον κύκλο των επιταγών είναι εργάτες του πληρώνομαι με το μέτρο).
Το σέϊκερ επίσης μου έδειξε και κάτι άλλο. Την τεμπελιά του καταναλωτή. Ο παππούς μου αστός από την Σμύρνη που έζησε στην Θεσσαλονίκη σαν καπνεργάτης τεχνίτης που δούλευε ταυτόχρονα σαν χαμάλης στην λαχαναγορά και το λιμάνι κάνοντας τρία μεροκάματα την μέρα για να ζήσει τα παιδιά του και να φτιάξει ένα πετρόχτιστο από τον βράχο που είχε στο οικόπεδο του έφτιαχνε τα πάντα με τα χέρια του. Εγώ που δούλεψα τις μισές ώρες που δούλευε ο παππούς μου (και δουλεύοντας αρκετά σκληρά σε σχέση με όσους ξέρω) βαριόμουνα να πλύνω το ένα τρίτο από τα ποτήρια και τα σκεύη που έπλενε την μέρα η γιαγιά μου που δούλευε επίσης και μάλιστα σε πολύ βαριά δουλειά. Το σέικερ με είπε φλώρο και καλά έκανε γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός μου άξιζε. Βέβαια για να αξίζει σε μένα φανταστείτε τι έχει να σούρει στους άλλους. Στο κάτω - κάτω τις γραφής η αυτοκριτική εντός ή εκτός μιας κομματικής γραμμής είναι κάτι σπάνιο που θέλει και κότσια για να γίνει.
Η λύση που μου έδωσε είναι επίσης περίεργη. Μου λέει γιατί δεν διεκδικείς το δικαίωμα της παραγωγής μου; Η Ελλάδα έφτιαχνε τα πάντα. Αυτό έφτιαξε για κάποιου κέρδη ώστε να μην χρειάζεται να φτιαχτεί τίποτα. Αυτό επιστημονικά (με την βλακώδη επιστήμη της οικονομολογίας που όπως σοφά έλεγε κάποιος δάσκαλος μου είναι η κακοποίηση άλλων επιστημών) λέγεται καταστροφή κεφαλαίων. Άρα το ζητούμενο δικαίωμα μου είναι αυτό που λέγεται «συμμετοχή στην παραγωγή». Και επειδή για να πιω τον καφέ μου θέλω και χρόνο υπάρχει και το δικαίωμα στην τεμπελιά (η τεμπελιά αυξάνει την κοινωνικότητα με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η γενετήσια πράξη). Ας μην το ψάχνω περισσότερο το λοιπόν. Μέλλον στην χώρα έχει όποιος αποφασίσει να ζήσει με τα χέρια του και αγωνιστεί για αυτό. Το ιερό σέϊκερ μίλησε και όσοι δεν καταλάβουν τον τρόπο και τον δρόμο ας προστεθούν στις οικονομικές «αυτοκτονίες» του πάγιου κοινωνικού status. Για μένα η ζωή είναι ένα βραβείο που κερδίζεται με την μέρα παράτασης της πριν πας για ύπνο. Όσοι είναι αγκυλωμένοι στις όμορφες μέρες του αεριτζίδικου παρελθόντος τους, έχουν χάσει την ανθρωπιά τους από τότε. Το μυαλό και τα χέρια θα ζήσουν σε πείσμα των ηλιθίων που κυβερνάν και της άθλιας μάζας που τους στηρίζει.

Για την

Πηγή:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου