Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Η συμβολή σου στην ιστορία είναι ανεκτίμητη



Δεν χρειάζεται βέβαια να ρωτήσω αν αυτοί που σε ψηφίσανε έχουν τις ίδιες λαμπρές ιστορικές γνώσεις. Είμαι σίγουρος ότι τις έχουν. Πάντως τώρα ξέρουμε και εκλογικά το ποσοστό αμόρφωτων στην Ελλάδα. Και ένα ακόμα ερώτημα. Σαρδάμ θα έκανες με το όνομα του Χίτλερ;

Για την

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Ο σεβασμός



Γιατί σ’ αυτά τα επαγγέλματα τα τελευταία χρόνια βγάζεις το ύψιστο την καφρίλας σου. Στον βουλευτή που έγλυφες βέβαια δεν σε παίρνει. Σ’ έβλεπα πόσο λιγούρικα την έβλεπες την κοπέλα που είχε ανάγκη να βγάλει το μεροκάματο της καθώς της άλλαζες τα φώτα. Κι όταν μετά πήγαινες στην ταβέρνα και έκανες την εμετική φιγούρα του «επαγγελματία» πότη. Που να τα κάνεις αυτά το κολπάκια σ’ αυτόν που σε διόρισε και τώρα σ’ αλλάζει τα φώτα με την ψήφο σου.

Για την

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Μπαλούρδος



Στο οικονομικό Πανεπιστήμιο της πλατείας Ναβαρίνου που σπούδασα (παρόμοιο ίδρυμα με την σχολή πολιτικών επιστημών της πλατείας Εξαρχείων) είχε πολλούς Μπαλούρδους. Με μαλλί Τσίβα, με λωρίδα, ή περιποιημένο. Ξέρανε τον Μπακούνιν άψογα. πιο καλά και από τους υποστηρικτές του. Οπότε έχουν και την τεχνογνωσία, τα μέσα και φυσικά την ελευθερία να κάνουν πράγματα που για εμάς τους κοινούς θνητούς αγγίζουν την σφαίρα του ακατόρθωτου. Φυσικά μετά χρησιμοποιούν αποδιοπομπαίους τράγους που εξασφαλίζουν με την τεχνική του εισοδισμού. Εσύ τι λες;

Για την

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Φασιστική αισθητική



Γιατί το γυφτομπαρόκ και ο φασισμός είναι ταυτόσημες έννοιες. Είτε σαν επιδοτούμενο από τα παρακμιακά ιδιωτικά κανάλια της συμφοράς σκυλάδικό ή σαν επιδοτούμενη από το παπαδαριό γλυκανάλατη θεατρική παράσταση το ζούμε εδώ και χρόνια το εργάκι. Τι σε παραξενεύει; Κουλτούρα για ψυχανώμαλους με σύνδρομο του σωτήρα ο ένας, σαβούρα για νάρκισσους που πιστεύουν ότι τους χρωστάει όλη η κοινωνία ο άλλος. Ο ξεπεσμός του ανθρώπινου είδους όποιος τους ακούει. Απλά και κατανοητά.

Για την

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Τροφή για πολυβόλα.



Και επειδή ο φασισμός οδηγάει πάντα σε πόλεμο θα το καταλάβουν όταν τα μοσχαράκια τους επιστρέψουν μέσα σε νεκροσακούλα. Το συγκεκριμένο πυροβόλο αν και πανάρχαιο διαμελίζει άνθρωπο στο δραστικό του βεληνεκές, το έχουν όλες οι σημαιούλες που βλέπετε και δεν είναι διακοσμητικό για παρελάσεις όπως η στολή της αρχοντοχωριάτισσας που φοράνε κάποιες γνωστές μου και παρελαύνουν με «εθνική» υπερηφάνεια. Σκοτώνει κανονικά χωρίς να αναγνωρίζει την καταγωγή της μάνας που σας γέννησε.

Για την

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ο καλύτερος τρόπος



Γιατί ο δικομματισμός έπεσε σοφέ λαγέ μου, αλλά ο διπολισμός παραμένει. Επειδή ξέρω καλά την επόμενη επιλογή σου, σου λέω πως το ίδιο σκηνικό είχαμε και στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης πριν την άνοδο των εθνοσοσιαλιστών στην εξουσία. Βέβαια αυτήν την ιστορία δεν την μαθαίνεις αλλά η λύση που σου προτείνεται είναι πιο παλιά από εσένα. Μάλιστα αυτήν την φορά θα έχουν και νεκρούς οι κινητοποιήσεις σου μιας και οι κλασσικοί δεξιοί φοβούνται να βάψουν τα χέρια τους τόσο εύκολα με αίμα. Κι αυτό γιατί όποιος ζητά αλλαγές μέσα σ' ένα διεφθαρμένο καθεστώς είναι τουλάχιστον ψεύτης. Άλλωστε δεν μπορεί η πολιτιστική ουρά του πράσινου ήλιου να φέρει καμιά διαφορά μιας και τόσα χρόνια στηρίζει όλες τις επιλογές που μας έφεραν εδώ. Οι διαδυκτιακές ψηφοφορίες και τα κροκοδείλια δάκρυα για κατασχέσεις πρώτης κατοικίας δεν αλλάζουν την Ψήφο στο Μάαστριχ και στο Σέγκεν που οδήγησαν στο απείρου κάλους μνημόνιο. Το ότι βέβαια αλλιώς λέγονται στο Τέξας και αλλιώς μεταφράζονται στην Ελλάδα ίσως να μην σου λέει τίποτα. Αλλά να ξέρεις ότι σοσιαλισμός και αστική δημοκρατία δεν πάνε μαζί. Πρώτον γιατί οι συγκεκριμένοι βρωμάνε ελιτισμό από την κορφή ως τα νύχια (με εξαίρεση κάτι φίλους που οι κακομοίρηδες δεν μπορούν να καταλάβουν πως η αστική δημοκρατία δεν είναι παρά μια δικτατορία που ντρέπεται να πει το όνομα της και φοβούνται μην χάσουν την περιουσία τους ή τις «συνταγματικές» ελευθερίες τους θαρρείς και τώρα τις έχουν) και δεύτερον γιατί όποιος έχει μια εξουσία δεν την παραδίδει αναίμακτα σε κάποιο άλλο σύστημα. Ο δρόμος σου είναι απόλυτα σαφής. Ή γίνεσαι κάτι σαν Κούβα και ζεις με ότι παράγεις ή συνεχίζεις σ’ αυτήν την κατάσταση και χαίρεσαι με τα ψίχουλα που θα σου δίνουν αυτοί που κυβερνάνε. Τώρα βέβαια αν δεν καταλαβαίνεις θα έχεις τα ψυχολογικά προβλήματα (που εναλλάξ με τα οικονομικά θα σε οδηγούν σε αυτοκτονία) και φυσικά θα ζεις στο δικό σου βασίλειο του τίποτα λέγοντας ψέματα όχι στους άλλους αλλά στον ίδιο σου το εαυτό στην προσπάθεια να δεις χρυσό την φάκα.

Για την

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Η λύση



Να δούμε τι άλλο θα κάνεις για να κάνεις αλλαγές χωρίς αλλαγές. Αν θυμάσαι καλά ο προηγούμενος μεσσίας κατάστρεψε την πρόοδο στην αρχαιότητα και έφερε τον μεσαίωνα. Εκεί που το κόλπο ήτανε καλά στημένο πήγαμε δύο χιλιάδες χρόνια πίσω. Τώρα που είναι καλύτερα λες να τα καταφέρουμε να γυρίσουμε στην λίθινη εποχή; Το ότι είσαι ο κλασικός αρχιξεφτίλας που ζεις δι αντιπροσώπου το ξέρω. Το ότι θα ξανασηκώσεις την αρχαία συνταγή προσπαθώντας όμως να καταστρέψεις την δική μου είναι που δεν αντέχω. Τρισάθλιο και μίζερο λαγόμορφο αν η λύση του προβλήματος σου βρίσκει βήμα προβολής τότε απλά είναι μέρος του προβλήματος. Αν δεν έχεις διδαχθεί τόσα χρόνια από την σαβούρα που τρως τότε δεν σε σώνει τίποτα. Ούτε ο Σώρρας ούτε ο Μάτσας ούτε καμιά άλλη καλή ή κακή νεράιδα του οποιουδήποτε παραμυθιού που χρησιμοποιείς για να διατηρήσεις την βολική μίζερη ζωούλα σου.

Για την

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Σουργελιστάν



Και μην με πρήζεις γιατί μόνο αυτό κάνεις. Κάθε φορά που λέω την άποψη μου ή προτείνω μια ιδέα κοιτάς να με βγάλεις ή σκάρτο ή ηλίθιο. Βέβαια πιστεύω πως είμαι χαζός αλλά ερασιτέχνης μπροστά στην δική σου συνεπή επαγγελματική χαζομάρα. Τα δάνεια και οι κάρτες δεν είναι παρά μια πανάρχαια παγίδα του οικονομικού συστήματος που ζούμε (όπως και οι φούσκες στο χρηματιστήριο ή οι επιταγές) που παλιά μπορεί να τα ονόμαζαν ή διατακτικές ή εντάλματα πληρωμής. Αν με μια αλλαγή ονόματος σε πιάνουν τόσο κοροΐδο δεν νομίζω ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο. Το γιατί σου κόβουν την σύνταξη και το μισθό είναι αυτονόητο. Γιατί δεν συνδικαλίζεσαι και δεν αγωνίζεσαι μιας και τα δικαιώματα σου τα θεωρείς αυτονόητα και όχι κατακτήσεις ανθρώπων που έδωσαν αίμα για να έχεις εσύ λίπος που το έκανες τηλεόραση πλάσμα και διακοποδάνεια. Τώρα γιατί είσαι άνεργος και τρως καταστολή (η ανεργία είναι τρόπος καταστολής και ας μην το παραδέχεσαι) μα φυσικά γιατί κάνεις τα στραβά μάτια σε συνταγματικές παραβιάσεις που γίνονται εδώ και δεκαετίες. Όταν πήγαν να μου δώσουν δάνειο είπα « ευχαριστώ μα προτιμώ τον τοκογλύφο που την πρώτη σε δέρνει και την δεύτερη σε σκοτώνει». Όταν μου σακάτευαν τα εργασιακά δικαιώματα φυσικά και συνδικαλίσθηκα και όταν έμεινα άνεργος έκανα και δουλειές που εσύ δεν καταδέχεσαι να κάνεις μιας και τις θεωρείς παρακατιανές δουλειές για αλλοδαπούς (θαρρείς και είσαι κάτι παραπάνω μιας και αν θες να μάθεις οι περισσότεροι έχουν καλύτερη παιδεία από εσένα). Ζήσε το λοιπόν στο αυτόνομο κρατίδιο του Σουργελιστάν περιμένοντας να διοριστείς με καμιά πεντάμηνη σύμβαση ή κανένα σεμινάριο βλέπε μπάλα στην χρεωμένη τηλεόραση σου, μα σε παρακαλώ. Μην με ζαλίζεις.

Για την

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Ανακαλύπτοντας ξανά το σεικερ



Τελικά είναι λίγο περίεργο πως ο άνθρωπος έχει τόσες δυνατότητες προσαρμογής. Όχι όλοι βέβαια αλλά πολλοί σίγουρα. Μιλώντας με μια φίλη μου την Δόμνα αναρωτιόμουν το τι κάναμε με τα χρήματα που βγάζαμε στις καλές εποχές. Εκείνη με το λογιστικό της μυαλό (πράγμα που θαυμάζω σε γυναίκες και αναφέρομαι στο μυαλό και όχι στο επάγγελμα) μου απάντησε λακωνικά (άλλο θαυμαστό) και αφοπλιστικά «Τεμπελιές». Ας με συγχωρέσει που αναφέρω το όνομα της αλλά δεν μπορώ με την δυνατότητα που έχω να μην δώσω βήμα και σήμανση σε μια τόσο προχωρημένη για τους χαλεπούς καιρούς μας σκέψη. Βέβαια το ελάττωμα μου που είναι η τσιγκουνιά (και όχι η φιλαργυρία) βοηθά να έχω τεντωμένα τα αυτιά μου σε ιδέες που εξασφαλίζουν την καλύτερη ποιότητα ζωής με την μικρότερο δυνατή σπατάλη. Βέβαια αυτό δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται τον τρόπο σκέψης που είναι τόσο πρωτόγονος ώστε στις μέρες μας να θεωρείται εξελιγμένος. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι προϊόν μιας καιροσκοπικής σκέψης που εξελίσσεται στον χρόνο (αλλιώς θα ήμασταν χιμπατζήδες).
Βάζοντας την ιδέα στο μυαλό μου την συνδύασα με την δουλειά που προσπαθώ να κάνω. Ασχολήθηκα με την ξυλουργική (και όχι με την επιπλοποιία) γιατί μπορώ να δουλεύω με τα σκουπίδια των συμπολιτών μου μετατρέποντας σε θησαυρό άχρηστα για τους άλλους πράγματα (μέχρι να καθιερωθεί νόμος για την λαθραία ανακύκλωση). Ποτέ δεν ζήλεψα την δουλειά γραφείου (και όποτε χρειάστηκε να την κάνω την θεωρούσα άθλια). Η ζωή άλλωστε σου δίνει δύο μόνο δρόμους. Αυτόν της δημιουργίας και τον άλλον του βολέματος. Ένας γάμος, για παράδειγμα, είναι κάτι βολικό αλλά μια θυελλώδης σχέση είναι η αρχή για να πετύχεις το μέγιστο για την προσωπικότητα σου. Οπότε το δεύτερο έχει και ημερομηνία λήξης ώστε να φτιάξεις το δημιούργημα σου αποκομίζοντας και από τα κέρδη και από τις απώλειες. Το ίδιο ισχύει και με την οικονομία. Το σύστημα που ζούμε, η κεφαλαιοκρατία είναι κάτι τόσο βάρβαρο που ή το ανατρέπεις ή ζεις ξέροντας τον κίνδυνο. Αν πας να φτιάξεις «σοσιαλιστικές» νησίδες για τη πάρτη σου το μόνο που θα καταφέρεις είναι να πάθεις ότι οι καθηγητές και οι λοιποί δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνουν τις αμαρτίες τους. Άλλωστε το περιθώριο θέλει ζόρι και κουπί και δεν νομίζω ότι αν είσαι ο λαπάς που πιστεύεις ότι σου χρωστάει η κοινωνία επειδή σου έδωσαν μια κόλα Α4 που λέγεται πτυχίο θα πετύχεις τίποτα. Είναι γνωστό πως τα πενήντα μέτρα πεζοπορία στην χώρα μας θεωρείται μαραθώνιος. Άρα ο ανορθόδοξος πόλεμος που καλείται επανάσταση μάλλον θ’ αργήσει.
Σήμερα που μου τελείωσαν οι μπαταρίες του αναδευτήρα (και δεν έχω χρήματα ν’ αγοράσω άλλες) ανακάλυψα ξανά το σέϊκερ. Ήταν θαμμένο στα ντουλάπια της κουζίνας μου και με περίμενε. Έφτιαξα τον καφέ μου με τον παλιό καλό τρόπο και κατάλαβα τα βασικά. Η χώρα που ζούμε έχει λιτότητα από το 1922 κα μετά. Απλά στις μέρες μας είναι εξαντλητική και αυτό είναι δικιά μας καθαρά ευθύνη. Βλέπετε πηγαίνοντας σε συγκεντρώσεις συμμαθητών μου από το γυμνάσιο προσδιόρισα ξανά την έννοια του γυφτομπαρόκ που είχαν όλοι αυτοί που ζούνε από τον κρατικό κορβανά με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Ξεχώρισα το λοιπόν όσους δεν ζούνε στην πλατωνική σπηλιά του Νότη και της Άντζελας και άρχισα να τους μελετάω. Αν εξαιρέσουμε αυτούς που φοβούνται τον ίσκιο τους, και βέβαια είναι κατανοητό μιας και το πιο δυνατό συναίσθημα είναι ο φόβος, ανακάλυψα πραγματικά διαμάντια. Όχι γιατί έχουν κάτι το ιδιαίτερο αλλά γιατί ξέρουν να διαχειρίζονται καταστάσεις που εγώ δεν μπορούσα να διαχειριστώ λόγο προσωπικών προβλημάτων. Αλλά τα ζητήματα που προκύπτουν στην κοινωνία μας τα έχουν αναλύσει τόσο ο Μαρξ όσο και ο Φρόιντ. Και επειδή ποτέ δεν είχα ψυχολογικά τότε μπορώ να δω την οικονομική σκοπιά των πραγμάτων. Η ζωή που ζούμε όλη μας κάνει την κόλαση του Δάντη να μοιάζει με προσκοπικές ασκήσεις ετοιμότητας. Και ας το πάρουμε λίγο από την αρχή.
Όλα ξεκινάν από την δομή της παιδείας που έχουμε. Ο ανταγωνισμός καλλιεργείται μέσα στα σχολεία άρδην και έναντι της συντροφικότητας που τιμωρείται (γι αυτό και τους «δασκάλους» τους θεωρώ δυνάμεις καταστολής χειρότερες από τα ΕΚΑΜ). Οι εκπαιδευτικοί μας που είχαν μέχρι τώρα το Σοβιέτ τους μέσα στον καπιταλισμό και στην δημιουργική τους μιζέρια στην ουσία επιβραβεύουν τον «παπαγάλο» μαθητή (τηρώντας πάντα την αρχή του όσοι χρειάζονται) και γενικά οδηγούν στην βαθμοθηρία (στο πολιτιστικό ΙΕΚ μάλιστα που πήγα επιβράβευαν και τον πιο ανεύθυνο). Έτσι φτιάχνουν μια ανταγωνιστική κοινωνία που σαν άγιο δισκοπότηρο έχει την καρέκλα. Η οικογένεια από την άλλη θέλει ένα καλό μέλλον για τα παιδιά της για να μην τραβήξουν τα ίδια (και όχι βέβαια να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας της δικής τους ζωής σαν εργάτες, άλλωστε απεργία για συνθήκες εργασίας έχει να γίνει στην Ελλάδα από την πρωτομαγιά του 36) θέλοντας να αναπαράγουν καρεκλοκένταυρους που να μην πιάνουν τα χέρια τους κάτι βαρύτερο από στυλό. Οι καλλιτέχνες στην χώρα μας επίσης που πρέπει να είναι η κόλλα που δένει την κοινωνία με την αισθητική επιδίδονται στο αντί να παράγουν πολιτισμό να βλέπουν τα πνευματικά δικαιώματα και τα ποσοστά από την διατιμημένη τέχνη τους. Οι επιχειρηματίες που είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι νοιάζονται για το πόσα θα πληρώσουν (σημείωση, καλά να πάθουν όσοι μετανάστευσαν σε Βαλκανικές χώρες και τώρα χρεοκοπούν μιας και η βλακεία επιτέλους τιμωρείται) θαρρείς και δεν βγάζουν λεφτά από την δουλειά των άλλων. οι τεχνίτες κοιτάνε με την πρώτη ευκαιρία να γίνουν έμποροι δηλαδή να πέσουν σε δείκτη νοημοσύνης (παράδειγμα οι επιπλοποιοί που δούλευαν με μελαμίνη και μετά από τον κύκλο των επιταγών είναι εργάτες του πληρώνομαι με το μέτρο).
Το σέϊκερ επίσης μου έδειξε και κάτι άλλο. Την τεμπελιά του καταναλωτή. Ο παππούς μου αστός από την Σμύρνη που έζησε στην Θεσσαλονίκη σαν καπνεργάτης τεχνίτης που δούλευε ταυτόχρονα σαν χαμάλης στην λαχαναγορά και το λιμάνι κάνοντας τρία μεροκάματα την μέρα για να ζήσει τα παιδιά του και να φτιάξει ένα πετρόχτιστο από τον βράχο που είχε στο οικόπεδο του έφτιαχνε τα πάντα με τα χέρια του. Εγώ που δούλεψα τις μισές ώρες που δούλευε ο παππούς μου (και δουλεύοντας αρκετά σκληρά σε σχέση με όσους ξέρω) βαριόμουνα να πλύνω το ένα τρίτο από τα ποτήρια και τα σκεύη που έπλενε την μέρα η γιαγιά μου που δούλευε επίσης και μάλιστα σε πολύ βαριά δουλειά. Το σέικερ με είπε φλώρο και καλά έκανε γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός μου άξιζε. Βέβαια για να αξίζει σε μένα φανταστείτε τι έχει να σούρει στους άλλους. Στο κάτω - κάτω τις γραφής η αυτοκριτική εντός ή εκτός μιας κομματικής γραμμής είναι κάτι σπάνιο που θέλει και κότσια για να γίνει.
Η λύση που μου έδωσε είναι επίσης περίεργη. Μου λέει γιατί δεν διεκδικείς το δικαίωμα της παραγωγής μου; Η Ελλάδα έφτιαχνε τα πάντα. Αυτό έφτιαξε για κάποιου κέρδη ώστε να μην χρειάζεται να φτιαχτεί τίποτα. Αυτό επιστημονικά (με την βλακώδη επιστήμη της οικονομολογίας που όπως σοφά έλεγε κάποιος δάσκαλος μου είναι η κακοποίηση άλλων επιστημών) λέγεται καταστροφή κεφαλαίων. Άρα το ζητούμενο δικαίωμα μου είναι αυτό που λέγεται «συμμετοχή στην παραγωγή». Και επειδή για να πιω τον καφέ μου θέλω και χρόνο υπάρχει και το δικαίωμα στην τεμπελιά (η τεμπελιά αυξάνει την κοινωνικότητα με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η γενετήσια πράξη). Ας μην το ψάχνω περισσότερο το λοιπόν. Μέλλον στην χώρα έχει όποιος αποφασίσει να ζήσει με τα χέρια του και αγωνιστεί για αυτό. Το ιερό σέϊκερ μίλησε και όσοι δεν καταλάβουν τον τρόπο και τον δρόμο ας προστεθούν στις οικονομικές «αυτοκτονίες» του πάγιου κοινωνικού status. Για μένα η ζωή είναι ένα βραβείο που κερδίζεται με την μέρα παράτασης της πριν πας για ύπνο. Όσοι είναι αγκυλωμένοι στις όμορφες μέρες του αεριτζίδικου παρελθόντος τους, έχουν χάσει την ανθρωπιά τους από τότε. Το μυαλό και τα χέρια θα ζήσουν σε πείσμα των ηλιθίων που κυβερνάν και της άθλιας μάζας που τους στηρίζει.

Για την

Πηγή:

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Στην χώρα των τυφλών



Είναι νόμος σοφέ λαγέ μου. Κάποτε θα μπορούσες να το θεωρήσεις απλή παροιμία. Αλλά δυστυχώς. Όταν θέλεις να είσαι τυφλός τότε οι μονόφθαλμοι θα σε καβαλήσουν. Τι τα θες το λοιπόν. Όσο και να κάνεις τον ανοιχτομάτη σου λείπει αυτή η ρημάδα η όραση. Βέβαια το ατομικό συμφέρον πάντα τυφλώνει αλλά έτσι είναι. Οι αλλαγές θέλουν να βλέπεις παραπάνω απ’ ότι λες ότι βλέπεις. Ακόμα και τα μάτια του τυφλοπόντικα καταλαβαίνουν την διαφορά που έχει το φως από το σκοτάδι. Εσύ ούτε αυτό μπορείς να καταλάβεις μιας και φως θεωρείς ότι γεμίζει την τσέπη σου και όχι την ζωή σου. Κάθε μέρα αράζεις μεταδίδοντας πολύ κλάμα όπως ο τυφλός ζητιάνος που στο κάτω-κάτω αυτή είναι η δουλειά του εσύ τώρα γιατί κλαις αφού τα έχεις όλα και πολύ λίπος ακόμα για να κάψεις δεν το καταλαβαίνω. Σήμερα που είναι Κυριακή κάποιοι σου καταστρατηγούν το δικαίωμα του να ξεκουράζεσαι. Θα δούμε πόσο θα διαμαρτυρηθείς. Εγώ πιστεύω θα εθελοτυφλείς και σήμερα όπως και αύριο και εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτοί που θα αλλάξουν τους μονόφθαλμους θα είναι πάλι πιο ανοιχτομάτηδες από εσένα.

Για την