Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Κάθε μέρα πνίγομαι




Το όνειρο μου ήταν να ζήσω και να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Δουλεύω από το πρωί ως το βράδυ για να μπορώ να τους εξασφαλίσω μια ζωή όχι με πολυτέλεια αλλά με αξιοπρέπεια. Σαν ιδιοκτήτρια μαγαζιού ποτέ δεν χρειάστηκε να αφήσω χρέος πουθενά. Το δημόσιο, οι προμηθευτές μου και οι υπάλληλοι μου πληρώνονταν πάντα στην ώρα τους. Ο μεροκάματο μου πολλές φορές είναι κάτω από αυτό που δίνω στον υπάλληλο μου για να μπορώ να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου(και πολλές φορές φεύγω από το μαγαζί μου χωρίς να έχω βγάλει μεροκάματο για εμένα). Ο άντρας μου εργάζεται για να πληρώνουμε το δάνειο του σπιτιού μου που μέχρι τώρα το καλύπταμε από τον μισθό του και ουσιαστικά εργαζόμουν για να μπορώ να συντηρώ το σπίτι μου και την οικογένεια μου.
Ωστόσο τελευταία βρέθηκα να χρωστάω λεφτά γιατί κάποιοι λόγο αργοπορίας στο να κάνουν την δουλειά τους μου ζητάνε αναδρομικά χρήματα που δεν είχα λάβει γνώση ότι τα οφείλω μαζί με προσαυξήσεις πρόστιμο και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος, επειδή ένας υπάλληλος δεν έκανε την δουλειά του την στιγμή που έπρεπε. Αυτό που με σκοτώνει είναι πως ξέρω ότι ο φόρος που δίνω δεν είναι ανταποδοτικός αλλά ένας τρόπος για να καλύπτουν τις τρύπες των προϋπολογισμών τους. Το κατάστημα μου βρίσκεται σε μια περιοχή που πολλές φορές δεν μπαίνει κανένας μιας και αν και θεωρείται κεντρικό σημείο δεν υπάρχει κίνηση, ακριβώς όπως στα περισσότερα σημεία της Ελλάδας. Οι παραγγελίες και οι αγορές είναι ελάχιστες και τις περισσότερες μέρες δεν βγάζω ούτε τα έξοδα μου. Στο σπίτι μαγειρεύω ένα φαγητό σε πολλές παραλλαγές γιατί σκέφτομαι πόσο ρεύμα θα κάψω και αν μπορώ να το πληρώσω. Είμαι άνθρωπος που πριν απ’ αυτήν την κατάσταση δεν ξόδευα, λόγω της δουλειάς δεν ξέρω πως είναι αυτό που λέμε βραδινή έξοδος. Ήρθα να ζήσω στην Ελλάδα από μετανάστες γονείς και κατάφερα να φτιάξω με πολύ κόπο μια ατομική επιχείρηση πιστεύοντας ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναφύγω από την πατρίδα μου όπως έκαναν οι γονείς μου που έδωσαν χέρι βοήθειας στην Γερμανική οικονομία.
Ωστόσο κάθε μέρα πνίγομαι. Εργάζομαι για να τα φέρω βόλτα και είμαι αναγκασμένη να μην βλέπω τα παιδία μου στην πιο δύσκολη ηλικία τους και να μην μπορώ ούτε να τα συμπαρασταθώ ούτε να τα αποτρέψω από κάθε πιθανή κακοτοπιά. Μεγάλωσα σε μια χώρα που ουσιαστικά μου εξασφάλιζε παροχές που εκείνη την εποχή για την Ελλάδα ήταν πολυτέλεια. Ίσως και γι αυτό δεν εντυπωσιάστηκα από πράγματα που έχω χορτάσει. Η Γερμανία τότε σου έδινε τόσο κοινωνικές όσο και βασικές παροχές που κατά την επιστροφή της οικογένειας μου στην Ελλάδα έδειχναν το πόσο δύσκολη είναι η αξιοπρεπείς διαβίωση. Οι Γερμανία με την δική μας δουλειά ζούσε καλύτερα απ’ ότι ζούσαμε εμείς πριν από την κρίση και τώρα η ηγεσίες τους ζητάνε να φτάσουμε σε μια κατάσταση που είναι χειρότερη από την εποχή της Ελλάδας την δεκαετία του ’70. Το να έχεις στέγη, τροφή, περίθαλψη, παιδεία και μέλλον είναι δικαίωμα και όχι πολυτέλεια. Κάθομαι πολλές φορές και προσπαθώ να κάνω αντιστοίχηση της αγοραστικής μου δύναμης, με την λογική ότι μιας και ποτέ δεν ήμουν οπαδός της σπατάλης και του λούσου, και αυτό που βλέπω είναι πως εκτός ότι χάνω την ποσότητα των χρημάτων αγοράζω όλο και λιγότερα σε σημείο να θεωρείται σπατάλη ακόμα και το να μαγειρεύω στο σπίτι μου. Αν δεν είχα τις υποχρεώσεις που μου δημιούργησαν με τις υποσχέσεις του «όλα θα πάνε καλά», θα είχα κλείσει το μαγαζί μου κα θα έφευγα κάπου που να μπορώ να ζήσω με τα λίγα που μπορώ να βγάλω και ουσιαστικά μου φτάνουν. Όμως αποκλεισμένη στην παγίδα της αποπληρωμής χρεών δόσεων που η «ισχυρή οικονομία του ευρώ» θα τα κρατούσε σταθερά τρέχω και βλέπω ότι αυτά που με την λογική τους κανόνισα δεν βγαίνουν. Αν ποτέ καταφέρω και ξεμπερδέψω ίσως και να ζήσω αυτό που πάντα ονειρευόμουν. Μια ήρεμη ζωή με την οικογένειά μου.
Μια ελεύθερη επαγγελματίας με οικογένεια

Συνέντευξη για την
Πηγή : Οχιά Συνέντευξη


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου