Ο Αίσωπος και οι απόγονοι του.

Θα μου πείτε γιατί μιλάω για κάποιον που έχει χιλιετίες από τον τραγικό θάνατο του. Ναι θα το άφηνα στην ησυχία του αν δεν ήταν αυτός που μαζί με το Σπάρτακο εκφράζει την φωνή του κατατρεγμένου λαού εις τους αιώνας των αιώνων (αμήν δεν λέω γιατί το άρθρο είναι στα ελληνικά και αποφεύγω τις αραμαϊκές λέξεις όσο μπορώ).Έτσι ζούμε γνωρίζοντας ιστορικά ελάχιστους εκπροσώπους την κοινωνικής ομάδας που ανήκουμε, δηλαδή τους δούλους. Αυτό γιατί η ιστορία είναι ένα λάστιχο που τεντώνεται ανάλογα με τις επιθυμίες της εκάστοτε εξουσίας που σίγουρα απαξιώνει όσους εκτός από το ταλέντο τους έχουν και την ανάγκη της εργασίας για να βιοποριστούν. Η κοινωνική απαξίωση του λαού δεν τον στερεί ούτε από γνώση ούτε από διάθεση να φιλοσοφεί (όσο και να τον ταΐζουν τα βιομηχανικά απόβλητα του θεάματος) καθώς και την ανάγκη του να ονειρεύεται κάτι καλύτερο από αυτό που ζει. Ο φρυγικής καταγωγής Αίσωπος είναι το τρανταχτό (και για πολλούς από εμάς το μοναδικό γνωστό) παράδειγμα των προαναφερθέντων χαρακτηριστικών. Ο κήπος του Επίκουρου άλλωστε είναι καλά κρυμμένος με την ίδια λογική που ο «Ηγεμόνας» θεωρείται καταραμένο βιβλίο. Ναι αναγνώστη μου ο παππούς Αίσωπος προέρχεται γεωγραφικά από μια περιοχή που συνορεύει με το Κουρδιστάν (ή Χώρα των Καρδούχων κατά την Αρχαιότητα), δηλαδή όπως και ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων μετά την μικρασιατική καταστροφή. Αυτό τον κάνει ακόμα πιο δικό μας άνθρωπο. Ναι το θάρρος, η μόρφωση και η εξυπνάδα δεν είναι θέμα γονιδίων όπως νομίζει ο μωρός καθηγητής του ΑΠΘ, που ζει από τους φόρους μας κατά την επιταγή του πολιτικού του προϊσταμένου.

Ο Αίσωπος ήταν δούλος άσχημος και με ταπεινή καταγωγή όπως το 99% των πολιτών της χώρας που σε μια υγιέστερη κοινωνία απ’ αυτήν που ζούμε τώρα έστησε το καμπουριασμένο του κορμί για να μας εκπροσωπήσει με τους μύθου του. Ο πατέρας της διδακτικής μυθολογίας και της παραβολής (που δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται όταν ο συγγραφέας του το παράγει στην αρχαία Σάμο να θεωρείται «παραμύθι», ενώ όταν παράγεται στο αρχαίο Ισραήλ να καλείται «θεόπνευστο έργο») μας έβαλε να ζούμε σα ζώα στις ιστορίες του. Όποιος βέβαια πιστεύει ότι είναι κάτι παραπάνω από αλεπού ή κόρακας, μουλάρι ή γαϊδούρι ας το πει στον εργοδότη του. Έτσι η συμπεριφορά μας καλά κρυμμένη πίσω από όντα που δεν μιλάνε μπαίνει στον μεγεθυντικό φακό και αναλύεται με σκοπό την βελτίωση του. Ευτυχώς τα παιδιά του Αίσωπου οι μύθοι του είναι η ίδια μας η συμπεριφορά. Για αυτό όπως δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τους γονείς μας που μας γέννησαν, έτσι δεν μπορούμε να κρυφτούμε και από τον πατέρα της πρώτης Λαϊκής φιλοσοφίας.

Η αρχαιότητα έχει πολύ καλά κρυμμένα τα μυστικά της. Είτε γιατί περνώντας στην παράδοση αλλοιώθηκε κρατώντας μόνο το νόημα ή γιατί οι περιοδικοί άρχοντες φοβόταν την δημοσιοποίηση απόψεων και σκέψεων που θα τράνταζαν τα θεμέλια της εξουσίας τους. Σήμερα που ζούμε σε μια κοινωνία που όλοι πρέπει να έχουμε συγκεκριμένη εμφάνιση και συμπεριφορά κατά τα υπαγορευμένα πρότυπα των «ειδικών» ο μπάρμπα Αίσωπος έρχεται να μας θυμίζει πως παρά την ζωόμορφη πλευρά μας μπορούμε να παραμένουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

 

Μυθική Αναζήτηση